Σύμφωνα με την πρόσφατη νομολογία του ΣτΕ (βλ. ενδεικτικά ΣτΕ 4573/2009, 2601/2008, 2396/2008) η εκδιδόμενη κατ’ εφαρμογήν πολεοδομικής μελέτης και προς πραγματοποίηση της οφειλόμενης εισφοράς σε γη πράξη εφαρμογής καθίσταται, μετά το πέρας της ειδικής διοικητικής διαδικασίας εκδόσεώς της και την κύρωσή της, οριστική και αμετάκλητη. Δεν επιτρέπεται, επομένως, η επάνοδος της Διοίκησης επί του περιεχομένου της πράξεως αυτής, η οποία δεν υπόκειται σε ανασύνταξη ούτε για λόγους νομιμότητας (ΣτΕ Ολομ. 1730/2000). Δεν επιτρέπεται, εξάλλου, η ανάκληση ή ανασύνταξη κυρωθείσας πράξης εφαρμογής ακόμα και στην περίπτωση που τα δικαστήρια βεβαιώνουν διαφορές ως προς το μέγεθος της οφειλόμενης εισφοράς σε γη και το μέγεθος των ιδιοκτησιών, διότι στην περίπτωση αυτή ο νόμος προβλέπει τη μετατροπή των διαφορών αυτών σε χρηματική αποζημίωση. Και ναι μεν, με το άρθρο 11 παρ. 1 του ν. 32312/2003 αντικαταστάθηκαν οι ρυθμίσεις αυτές και επετράπη η κατ’ εξαίρση, για λόγους νομιμότητας ή για πλάνη περί τα πράγματα ανάκληση κυρωθείσας πράξεως εφαρμογής. Η διάταξη, όμως, αυτή κρίθηκε ότι δεν έχει ερμηνευτικό χαρακτήρα ούτε και ανδρομική ισχύ και δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να προσδώσει κύρος σε προγενέστερες της θεσπίσεώς της, την 31.12.2003, ατομικές πράξεις με τις οποίες είχε επιχειρηθεί η ανάκληση ή η τροποποίηση πράξεων εφαρμογής που έχουν κυρωθεί (ΣτΕ 2601/2008).
