Το μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την αλλαγή στη δημόσια διοίκηση, η οποία αποτελεί χωρίς καμία αμφιβολία τον μεγάλο ασθενή της ελληνικής κοινωνίας και τον αντίπαλο κάθε αποτελεσματικής προσπάθειας για τη βιώσιμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας, βρίσκεται τους τελευταίους τρεις μήνες στα χέρια Γάλλων εμπειρογνωμώνων. Πρόκειται για την εφαρμογή ενός μνημονίου συνεργασίας με τη γαλλική κυβέρνηση και την task force. Σχεδόν καθημερινά από το τέλος Δεκεμβρίου έως σήμερα μια ομάδα από δύο έως πέντε ειδικούς σε θέματα δημόσιας διοίκησης μεταφέρει το know how και την τεχνογνωσία της στα στελέχη του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης για να εκπονηθεί η λεγόμενη “Λευκή Βίβλος” με τις αλλαγές στο ελληνικό διοικητικό σύστημα και τη δημιουργία επιτελικού κράτους. Η Γαλλία έχει, άλλωστε, ξεκινήσει ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που βρίσκεται σε εξέλιξη μέχρι και σήμερα, με καταργήσεις, συγχωνεύσεις δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών και μεγάλες αλλαγές στη δομή των υπουργείων.
Από την αρχή οι γάλλοι εμπειρογνώμονες έθεσαν στους έλληνες συναδέλφους τους τρία ερωτήματα: Πώς θέλουμε να είναι εφεξής το κράτος, πώς διαχειριζόμαστε τον πρϋπολογισμό μας για να μην έχουμε σπατάλες ή να μην έχουμε αδυναμία είσπραξης εσόδων και ποιά είναι η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις? Εντοπίστηκαν, εξάλλου, από την πρώτη στιγμή οι μεγάλες αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης που συνίστανται στην παντελή έλλειψη διυπουργικού συντονισμού σε πολιτικό και διοικητικό επίπεδο, σε πολύ μεγάλη γραφειοκρατία που αντιστοιχεί στο 7% του ΑΕΠ με ευρωπαϊκό μέσο όρο στο 3% και, κυρίως, στη νομοθετική τυπολατρία και την “αποθέωση” των διαδικασιών. Συνοπτικά, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού δημόσιου τομέα είναι ότι προκρίνει σαφώς τη διαδικασία έναντι του αποτελέσματος , με απότέλεσμα να αποθαρρύνεται, έαν δεν απαγορεύεται εντελώς, η πρωτοβουλία, η καινοτομία και η δημιουργικότητα των υπαλλήλων που είναι υποχρεωμένοι να υφίστανται, ανεξαρτήτως τυπικών και ουσιαστικών προσόντων, την κυριαρχία του προϊσταμένου τους, της τυπολατρίας και των ατέρμονων και αδιέξοδων διαδικασιών που αποβαίνουν, σχεδόν πάντοτε, σε βάρος του επιτυχημένου και προσδωκόμενου αποτελέσματος.
