Δυνάμει των διατάξεων των άρθρων 13 έως 26 του ν. 3889/2010 (Α’ 182) κυρώθηκε το 2013 ο δασικός χάρτης της δημοτικής κοινότητας Δροσιάς του Δήμου Διονύσου του Νομού Αττικής (Δ’ 198/2013). Στη συνέχεια, ο δασικός αυτός χάρτης τροποποιήθηκε, εν μέρει μόνο, δυνάμει της υπ. αριθμ. 4813/2013 (Δ’ 575) αποφάσεως.
Δυστυχώς, με ασύγγνωστη προχειρότητα και επιπολαιότητα περιελήφθησαν ως δασικές εκτάσεις και περικλείονται πλέον με πράσινο περίγραμμα και πράσινη διαγράμμιση όλα τα ακίνητα, ακόμα και αυτά που βρίσκονται πλησίον του ήδη πολεοδομηθέντος κέντρο του οικισμού της Δροσιάς, για τα οποία δεν υποβλήθηκαν εγκαίρως από τους ιδιοκτήτες τους αντιρρήσεις κατά του προαναφερθέντος δασικού χάρτη.
Τούτο έχει εξαιρετικά άδικα, ανεπιεική, αλλά και εντελώς έωλα, νομικά αποτελέσματα.
Συγκεκριμένα, το Εθνικό Κτηματολόγιο κοινοποιεί συστηματικά στους προαναφερθέντες ιδιοκτήτες ακινήτων αποφάσεις, στις οποίες αναφέρεται ότι το ακίνητό τους ανήκει πλέον ως δασικό στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου και θα πρέπει να αποδοθεί σε αυτό.
Είναι, φυσικά, αναμενόμενο ότι οι θιγόμενοι ιδιοκτήτες θα προσβάλλουν το μαχητό αυτό τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου, έχοντας στη διάθεσή τους δύο τρόπους. Πρώτον, την άσκηση διεκδικητικής αγωγής κατά του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία, όμως, θα απορριφθεί πιθανότατα, δεδομένου ότι το τεκμήριο κυριότητας βρίσκει νόμιμο έρεισμα στον κυρωμένο δασικό χάρτη Δροσιάς που διαθέτει ως διοικητική πράξη τεκμήριο νομιμότητας και παράγει πλήρη έννομα αποτελέσματα . Θα πρέπει, επομένως, να ακολουθηθεί ο δεύτερος τρόπος, να αμφισβητηθεί, δηλαδή, το κύρος του δασικού αυτού χάρτη.
Αυτό μπορεί να γίνει με την άσκηση αιτήσεως ακυρώσεως ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Εφετείου με αίτημα την ακύρωση του οικείου δασικού χάρτη, εφόσον , φυσικά, υφίσταται προθεσμία για την άσκηση μίας τέτοιας αιτήσεως.
Σε κάθε περίπτωση, είναι εντελώς αδικαιολόγητη η έγκριση εκ μέρους της Πολιτείας ενός δασικού χάρτη που θέτει υπό αμφισβήτηση όλο το πολεοδομικό καθεστώς της κοινότητας Δροσιάς, η οποία είναι γνωστό ότι έχει γνωρίσει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 έντονη οικονομική και, κατά συνέπεια, οικιστική ανάπτυξη και είναι τουλάχιστον παράδοξο να αντιμετωπίζεται σήμερα στο σύνολό της ως δασική έκταση.
Το μόνο βέβαιον είναι ότι οι θιγόμενοι ιδιοκτήτες θα αναζητήσουν την αστική ευθύνη του Δημοσίου και θα διεκδικήσουν με τη σχετική αγωγή τους υψηλότατες χρηματικές σε βάρος του αποζημιώσεις, στη χειρότερη, μάλιστα, δυνατή στιγμή για τα γνωστά και τεράστια δημοσιονομικά του προβλήματα.
