Κατατέθηκε από το Δικηγορικό μας Γραφείο ενώπιον του ΣτΕ, την Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016, αίτηση ακυρώσεως 110 επιστημονικών – επαγγελματικών φορέων και πολιτών της Χίου, με αίτημα την ακύρωση της υπ’ αριθμ. 6634/2016 Κοινής Υπουργικής Αποφάσεως με τίτλο “Σύσταση Κέντρου Πρώτης Υποδοχής και προσωρινών Δομών Φιλοξενίας στη Χίο και στη Σάμο” (Β΄10/2016), κατά το μέρος που αφορά τη σύσταση του προαναφερθέντος Κέντρου Υποδοχής (εφεξής ΚΕΥΠ) στη Χίο.
Στην προαναφερθείσα αίτηση ακυρώσεως, τονίζεται, κατ’ αρχάς, ότι η υποχρέωση υποδοχής, φιλοξενίας και έμπρακτης αλληλεγγύης απέναντι στους συνανθρώπους μας που αποτελούν τα αθώα θύματα ενός αιματηρού πολέμου και μίας τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης αναγνωρίζεται ρητά από όλους, ανεξαιρέτως, τους αιτούντες, οι οποίοι επέδειξαν και θα συνεχίσουν να επιδεικνύουν την έμπρακτη και αμέριστη υποστήριξή τους προς τους ανθρώπους αυτούς.
Τονίζεται, όμως, ότι, πέραν των πολύ κακών συνθηκών στις οποίες οι άνθρωποι αυτοί σήμερα διαβιούν εντός του προαναφερθέντος ΚΕΥΠ, η ελληνική πολιτεία έχει παραβιάσει, στην προκειμένη περίπτωση, αδικαιολόγητα και χαρακτηριστικά τη συνταγματική της υποχρέωση , η οποία προκύπτει σαφώς από τις διατάξεις των άρθρων 24, 79 και 106 του Συντάγματος.
Η υποχρέωση αυτή συνίσταται, ιδίως, στην άμεση και κατεπείγουσα κατάρτιση ενός χωροταξικού πλαισίου για την ορθολογική, δίκαιη και βιώσιμη κατανομή των προσφυγικών ροών εντός της εθνικής επικράτειας. Οι διατάξεις των νόμων 2742/1999 και 4067/2014 είναι προς τούτο απολύτως σαφείς και νομικά δεσμευτικές για την Διοίκηση.
Μέχρι δε την εκπόνηση και την έγκριση του χωροταξικού αυτού πλαισίου, με το οποίο θα εξειδικεύονται τα σαφή και νομικά δεσμευτικά κριτήρια δυνάμει των οποίων θα πρέπει να γίνεται η κατανομή των προσφυγικών ροών εντός της εθνικής επικράτειας, θα έπρεπε να έχουν ήδη σταθμισθεί όλα τα διαθέσιμα στοιχεία χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού της κάθε Περιφέρειας, ενώ, επιπροσθέτως, θα έπρεπε να έχει ληφθεί ως πρόσθετο κριτήριο για την προσωρινή χωροθέτηση του κάθε ΚΕΥΠ η “φέρουσα ικανότητα” της κάθε Περιφέρειας ξεχωριστά.
Κατά τη χωροθέτηση, όμως, του ΚΕΥΠ στην περιοχή της ΒΙΑΛ της Χίου δεν έγινε τίποτα από τα προαναφερθέντα, ενώ, παράλληλα, δεν τηρήθηκε απολύτως καμία από τις εγγυήσεις που επιβάλλει η ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία για την προστασία του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος της συγκεκριμένης περιοχής εγκατάστασης.
Αντιθέτως, η χωροθέτηση του ΚΕΥΠ έγινε εντελώς αυθαίρετα και τυχαία, χωρίς ουδόλως να μελετηθούν οι επιπτώσεις της στον τουρισμό, στην αγροτική παραγωγή, στην γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του νησιού της Χίου και χωρίς να έχουν καν εξασφαλισθεί προηγουμένως οι απαιτούμενες για κάθε άλλη, συναφή ή μη, δραστηριότητα αδειοδοτήσεις.
Ως λόγοι ακυρώσεως της προσβαλλόμενης πράξης αναφέρονται, τέλος και μεταξύ άλλων, η παραβίαση των αρχών της αναλογικότητας και της ισότητας των ελλήνων πολιτών έναντι των δημοσίων βαρών, η έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας , η παραβίαση του άρθρου 17 παρ. 1 και 2 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, καθώς και η αυθαίρετη αλλαγής χρήσης του ακινήτου της ΒΙΑΛ που έγινε, χωρίς καμία προηγούμενη μελέτη και χωρίς άδεια δόμησης, για να εγκατασταθεί το συγκεκριμένο ΚΕΥΠ στο χώρο του πρώην εργοστασίου ανακύκλωσης της ΒΙΑΛ.
