Με την υπ’ αριθμ. 2480/2014 απόφασή του το Ε΄ Τμήμα του ΣτΕ ακύρωσε την ανάκληση της άδειας λειτουργίας του συστήματος ανταποδοτικής εναλλακτικής διαχείρισης και ανακύκλωσης συσκευασιών της εταιρείας “Ανταποδοτική Ανακύκλωση Α.Ε.”

Με την υπ’ αριθ. 2480/2014 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ακυρώθηκε η υπ’ αριθ. 2112/29.11.2013 απόφαση του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ), κατά το μέρος που με την απόφαση αυτή ανακλήθηκε η υπ’ αριθ. 193471/31.12.2008 απόφαση του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε, με την οποία είχε εγκριθεί συλλογικό σύστημα ανταποδοτικής εναλλακτικής διαχείρισης και ανακύκλωσης συσκευασιών και απο­βλήτων της εταιρείας με την επωνυμία «ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΑΝΩ­ΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ».

Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση του ΕΟΑΝ έχει το χαρα­κτήρα διοικητικής κύρωσης και, ειδι­κότερα, της κύ­ρω­σης, που συνίστα­ται στην ορι­στική διακοπή λειτουργίας της δραστη­ριότητας της εταιρείας.

Και τούτο διότι, όπως έγινε δεκτό,  δικαιολογη­τικό λόγο της απόφασης ανάκλησης της έγκρισης του συστήματος της εταιρείας αποτέλεσε αφενός μεν η κατά τον ΕΟΑΝ άρνηση πραγμα­τικής συνεργασίας της εταιρείας με τον ίδιο, κατά τη διενέργεια διαχειριστικού και οικονομικού ελέγχου και η παρεμβολή προσκομμάτων, με αποτέλεσμα ο έλεγχος να μην ολοκληρωθεί, αφετέρου δε, η ανάλογη στά­ση της εταιρείας κατά τον τεχνικό έλεγχο φυσικού αντικειμέ­νου, με αποτέλεσμα ο έλεγχος να διακοπεί.

Ο λόγος, δηλαδή, που υπαγόρευσε την ανάκληση της έγκρισης του συστήμα­τος της εταιρείας είναι η υπαίτια, κατά τη Διοί­κηση, συμπεριφορά της, η οποία μπο­ρεί να αποτελέσει λόγο επιβολής ακόμη και της διοικητικής κύρωσης της οριστικής διακοπής της λειτουργίας του συστήματός της, κατά συνεκτί­μηση των νομίμων κριτηρίων άσκησης της σχετικής διακριτικής ευχέρειας της Διοίκησης, ένα από τα οποία είναι ο βαθμός υπαιτιότητας του παρα­βάτη.

Κρίθηκε, συνεπώς,  ότι, το γεγονός ότι η Διοίκηση αντιλαμβάνεται την ανά­κληση της έγκρισης του συστήματος της εταιρείας, ως μέτρο που αποσκοπεί στον κολασμό της υπαίτιας συμπεριφοράς της, επιβάλλει την τήρηση των δημο­σίας τάξεως κανόνων περί αρμοδιότητας, κατά την επιβολή των διοικητι­κών κυρώσεων, που επισύρει η υπαίτια συ­μπεριφορά, για την οποία πρό­κειται.

Κατά συνέπεια, τίθενται δύο ζητήματα: Το πρώτο αφορά το γεγονός του αν η προσβαλλόμενη πράξη «ανάκλη­σης της έγκρισης του συστήματος», κρίνεται τελικά αναγκαία, λόγω της συμπεριφοράς της αιτούσας, την οποία μεν η μπορεί η Διοίκηση να αξιολογεί ως παραβατική, αλλά τα στοιχεία που τέθηκαν  ενώπιον του Δικαστηρίου δεν δικαιολογούν ούτε αυτόν τον χαρακτηρισμό ούτε, πολύ περισσότερο, την επιβολή κάποιας διοικητικής ποινής σε βάρος της .

Το δεύτερο αφορά το χαρακτήρα της ποινής αυτής που, εάν και εφόσον κριθεί ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να επιβληθεί, έχει το χαρακτήρα διοι­κητικής κύρωσης, η οποία μπορεί να υπαχθεί αποκλειστικά και μόνον στην αρμο­διότητα του Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.

Συνεπεία όλων των ανωτέρω, κρίθηκε ότι η απόφαση του ΕΟΑΝ αναρμοδίως εκδόθηκε από αυτόν και θα έπρεπε να έχει εκδοθεί από τον Υπουργό ΠΕΚΑ. Για το λόγο αυτό η απόφαση του ΕΟΑΝ ακυρώθηκε και η υπόθεση αναπέμφθηκε στη Διοίκηση.