Δημοσιεύθηκε στο νέο τεύχος της Μηνιαίας Έκδοσης του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ) “Νομικό Βήμα” ( Τόμος 61, τεύχος 8) η μελέτη του Ανδρέα Δ. Παπαπετρόπουλου με τίτλο: “Οι πολιτικοί των Αυθαιρέτων”.
Στην μελέτη αυτή, γίνεται διεξοδική αναφορά στο ζήτημα της αυθαίρετης δόμησης στη χώρα μας, το οποίο εκλαμβάνεται ως φαινόμενο που είναι στενά συνυφασμένο με τον τρόπο που το ίδιο το ελληνικό κράτος συγκροτήθηκε και διαμορφώθηκε, σταδιακά, μεταξύ του 18ου και του 21ου αιώνα.
Στο πλαίσιο αυτό, οι πρόσφατες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης και των καταστροφικών της συνεπειών στο φυσικό και το οικιστικό περιβάλλον, συνιστούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας, διαδεδομένης δυστυχώς, αντίληψης που δεν διστάζει να θυσιάσει θεσμούς και δικαιώματα στην, συνήθως ατελέσφορη, προσπάθεια επίτευξης δημοσιονομικών ή άλλων στόχων.
Επιχειρείται, έτσι, όπως σημειώνεται στην προαναφερθείσα μελέτη, με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του ν. 4014/2011 και του πρόσφατου ν. 4178/2013, να καταστρατηγηθούν δύο, τουλάχιστον, σταθερές του δικαιικού μας συστήματος: Αφενός οι συνταγματικές διατάξεις του άρθρου 24 & 1 και 2 , με το οποίο κατοχυρώθηκε διαχρονικά το δικαίωμα στο περιβάλλον, αλλά και άλλες συνταγματικές διατάξεις, όπως αυτές των άρθρων 4&1, 5&1 και 25 του Συντάγματος 1975/86/01/08 και αφετέρου η πλουσιότατη περιβαλλοντική, πολεοδομική και χωροταξική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Σημειώνεται, τέλος, ότι ο νέος νόμος 4178/2013 δημοσιεύθηκε “κατεπειγόντως” και πριν από την αναμενόμενη δημοσίευση της υπ’ αριθμ. 3341/2013 αποφάσεως της Ολομέλειας του ΣτΕ, με την οποία κρίθηκαν, όπως είναι γνωστό, ανίσχυρες ως αντισυνταγματικές οι ρυθμίσεις του προγενέστερου νόμου 4014/2011. Με τις διατάξεις του νέου αυτού νόμου που επαναλαμβάνουν, εν πολλοίς, αυτές του προηγούμενου, η Πολιτεία επιχειρεί εκ νέου τη νόθευση του πολεοδομικού σχεδιασμού, ενώ διατηρεί στο διηνεκές την πεποίθηση των πολιτών ότι οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες μπορούν αν θεραπεύονται, ότι οι νόμοι μπορούν και να μην εφαρμόζονται και ότι οι δικαστικές αποφάσεις μπορούν να αγνοούνται από το νομοθέτη με σκοπό την κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος και σε βάρος των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών.
