Με την υπ’ αριθ. 838/2014 πρόσφατη απόφασή του, το Ε΄ Τμήμα του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου έκρινε ότι η εκ του Συντάγματος προστασία δασών και δασικών εκτάσεων, έχει την έννοια της προστασίας τους ως δασικών οικοσυστημάτων. Αποκλείεται, έτσι, η ένταξη δασικού οικοσυστήματος σε οικιστική περιοχή, ακόμη και αν η ένταξη αυτή γίνεται υπό τη μορφή δημιουργίας κοινόχρηστων χώρων, που διατηρούν το δασικό τους χαρακτήρα.
Κρίθηκε, περαιτέρω, ότι τμήματα δασών και δασικών εκτάσεων, τα οποία γειτνιάζουν με οικισμούς, όταν κατ’ εξαίρεση εντάσσονται στο πολεοδομικό σχέδιο , χάριν της ενότητας του πολεοδομικού σχεδιασμού, διατηρούν, υποχρεωτικά, αναλλοίωτο το δασικό τους χαρακτήρα, απαγορεύεται δε, ως προς αυτά, κάθε άλλη χρήση, πλην της κατά προορισμόν χρήσεως των δασών, ενώ εφαρμόζονται ως προς αυτά οι διατάξεις της ειδικής δασικής νομοθεσίας.
Για το λόγο αυτό, ως οικοδομήσιμοι χώροι, οι οποίοι δεν υπάγονται στις ρυθμίσεις του άρθρου 3 παρ. 6 του ν. 988/1979, νοούνται οι χώροι, οι οποίοι βρίσκονται σε περιοχές αναγνωρισθείσες ως οικιστικές με το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (εφεξής ΓΠΣ) και, εν συνεχεία, έχουν χαρακτηρισθεί οικοδομήσιμοι χώροι με σχετική πολεοδομική μελέτη, εγκεκριμένη με Προεδρικό Διάταγμα, κατά τις πολεοδομικές διατάξεις, δεδομένου ότι για το χαρακτηρισμό μίας έκτασης ως οικοδομήσιμου χώρου, απαιτείται η ολοκλήρωση του πολεοδομικού σχεδιασμού, με τήρηση της νόμιμης διαδικασίας και δεν αρκεί η ένταξή της σε ΓΠΣ.
Εντός των ΓΠΣ, ωστόσο, δεν αποκλείεται να συμπεριλαμβάνονται δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις, οι οποίες, όμως, παραμένουν εκτός σχεδίου, μπορούν δε να συμπεριληφθούν στο σχέδιο, κατά το στάδιο της πολεοδομικής μελέτης, μόνον υπό τις προβλεπόμενες αυστηρές προϋποθέσεις, διατηρώντας πάντα το δασικό τους χαρακτήρα.
