Το γεγονός ότι οι συνταγματικές αρχές του Κράτους Δικαίου, της διακρίσεως των εξουσιών και της αποτελεσματικής προστασίας του περιβάλλοντος δεν λειτουργούν απρόσκοπτα στην εθνική έννομη τάξη είναι πασιφανές και πανθομολογούμενο.
Εκείνο, όμως, που δεν αναμένει κανείς είναι η πλήρης διάσταση που παρατηρείται συχνά μεταξύ της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, οι οποίες αδυνατούν να έχουν κοινή στάση ακόμα και στα αυτονόητα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, δυστυχώς, η υπόθεση της κατεδάφισης των αυθαιρέτων κτισμάτων και κατασκευών. Όπως είναι γνωστό, η σχετική αρμοδιότητα για την υλοποίηση πρωτοκόλλων κατεδάφισης, καθώς και για την εφαρμογή των σχετικών τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων έχει περάσει από την 1.1.2011 στα αρμόδια όργανα των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, δυνάμει του ν. 3852/2010.
Ωστόσο, η τροπολογία για την αναστολή κατεδάφισης αυθαιρέτων που κατατέθηκε πρόσφατα και τέθηκε προς ψήφιση χθες προς το Κοινοβούλιο αποδεικνύει, έστω και αν αυτή αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή, ότι η Πολιτεία συνομολογεί το γεγονός ότι η κατεδάφιση αυθαιρέτων που βρίσκονται ακόμα και εντός δασικών εκτάσεων και για τις οποίες υπάρχουν αμετάκλητε δικαστικές αποφάσεις, είναι απολύτως και αντικειμενικά αδύνατη.
Συγκεκριμένα, οι αποτυχημένες προσπάθειες της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής να κατεδαφίσει αυθαίρετα στη δασική περιοχή “Περιβολάκια” της Ραφήνας αποδεικνύουν ότι, πέραν των αναμφισβήτητων ελλείψεων σε τεχνικό και ανθρώπινο δυναμικό, είναι και οι αντιδράσεις δημάρχων, βουλευτών και ιδιοκτητών αυθαιρέτων που με το επιχείρημα της “πλάνης” της διοίκησης και της “αδικίας” καθιστούν κάθε σχετική απόπειρα ατελέσφορη.
Ενώ, λοιπόν, είναι γνωστή και δεδομένη η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να προχωρήσει στην υλοποίηση αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων για την κατεδάφιση αυθαιρέτων, ακόμα και εντός δασικών εκτάσεων, Διευθυντής Αποκεντρωμένης Διοικήσεως παραπέμπεται ενώπιον του ακροατηρίου για παράβαση καθήκοντος.
Ποιο είναι το σκεπτικό της οικείας ποινικής δίωξης?. Οτι αυτός παρέλειψε για χρονικό διάστημα “δέκα ολόκληρων μηνών” να προχωρήσει στην υλοποίηση πρωτοκόλλου κατεδάφισης αυθαιρέτου, με αποτέλεσμα το αυθαίρετο να νομιμοποιηθεί τελικά, σύμφωνα με τις διατάξεις των ν. 4014/2011 και 4178/2013 και να εξαιρεθεί νομίμως από την κατεδάφιση.
Σημειωτέον ότι το μεν αυθαίρετο βρίσκεται εντός οικισμού και όχι σε δασική έκταση ή εντός προστατευόμενης περιοχής ή εντός του αιγιαλού, η δε σχετική έκθεση αυτοψίας ουδέποτε τελεσιδίκησε, καθώς προσεβλήθη ενώπιον του οικείου ΣΥΠΟΘΑ και πρόσφατα, μάλιστα, ακυρώθηκε στο σύνολό της.
Επομένως, το στέλεχος της Αποκεντρωμένης Διοίκησης διώκεται , διότι παρέλειψε να κατεδαφίσει εντός δεκαμήνου ένα αυθαίρετο, το οποίο “τακτοποιήθηκε” νομίμως στο σύνολό του και το οποίο δεν είναι, εν τέλει, καν αυθαίρετο.
Δυστυχώς, η σπουδή των οργάνων της ποινικής δικαιοσύνης να παραπέμπουν στο ακροατήριο τις σχετικές, βάσιμες ή αστήρικτες καταγγελίες πολιτών, χωρίς να υποχρεούνται, προηγουμένως, να αιτιολογούν και να τεκμηριώνουν ειδικά της παραπομπή αυτή, δημιουργούν εντελώς ανεπιεική και παράλογα νομικά αποτελέσματα.
Τούτο έχει ως αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται αδικαιολόγητα ευσυνείδητοι και ικανότατοι δημόσιου υπάλληλοι που υπηρετούν στις ανώτερες θέσεις των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, αντιμετωπίζοντας καθημερινά απίστευτα προβλήματα και πάσχοντας από έλλειψη χρόνου εργασίας, τον οποίον σπαταλούν ενίοτε παριστάμενοι σε εξαντλητικές και εξεζητημένες νομικές διαδικασίες και, μάλιστα, ως κατηγορούμενοι για ανύπαρκτα αδικήματα.
