Με την υπ’αριθμόν 699/2016 απόφαση του Ε’ τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίθηκε, μεταξύ άλλων, το ζήτημα της νομιμότητας και των όρων εγκατάστασης βιομηχανικών – βιοτεχνικών μονάδων, με βάση την ερμηνεία των διατάξεων των νόμων 1650/1986 και 3325/2005.
Κατ’ αρχάς, έγινε δεκτό ότι οι περιοχές που επιλέγονται ως χώροι εγκατάστασης βιομηχανικών – βιοτεχνικών μονάδων θα πρέπει να είναι αποκλειστικά προορισμένες για την ανάπτυξη τέτοιου είδους δραστηριοτήτων.Ο καθορισμός των περιοχών αυτών θα πρέπει να γίνεται μέσω των εγκεκριμένων σχεδίων χωρικού και πολεοδομικού σχεδιασμού, τηρουμένων δύο κριτηρίων: αφενός της εξυπηρέτησης της παραγωγικής δραστηριότητας, αφετέρου της προστασίας του φυσικού, οικιστικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.
Επομένως, η μη αναγνώριση, με διοικητική πράξη, μιας περιοχής ως κατάλληλης καθιστά ανεπίτρεπτη την εκεί εγκατάσταση βιομηχανίας ή βιοτεχνίας .Εξαίρεση στον κανόνα αυτόν, σύμφωνα πάντα με το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας, αποτελούν αγροτικές, κτηνοτροφικές ή δασοπονικές δραστηριότητες, χαμηλής οχλήσεως, οι οποίες συνδέονται απόλυτα με τον χαρακτήρα της περιοχής.
Επιπλέον, κρίθηκε ότι επιβάλλεται να αξιολογείται η καταλληλότητα της θέσεως, είτε μέσω της διαδικασίας προκαταρκτικής περιβαλλοντικής εκτίμησης είτε μέσω της έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων, στις περιοχές όπου ναι μεν επιτρέπεται η εγκατάσταση τέτοιων μονάδων, ωστόσο αυτές δεν έχουν ακόμη χαρακτηρισθεί ως βιομηχανικές ή βιοτεχνικές ζώνες.
Τέλος, στην περίπτωση της υπό κρίσης αιτήσεως ακυρώσεως, το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο την απέρριψε, κάνοντας, συγκεκριμένα, δεκτό ότι δεν είχαν τηρηθεί οι απαιτούμενες νόμιμες προϋποθέσεις που αφορούσαν στην πλήρη αξιολόγηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και των όρων εγκατάστασης και λειτουργίας της ένδικης μονάδας παραγωγής “ασφαλτομίγματος” που προοριζόταν να χωροθετηθεί σε περιοχή του “Δήμου Αχιλλείων” του Νομού Κέρκυρας.
