Με την πρόσφατη υπ’ αριθμ. 1833/2017 απόφασή του, το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ότι, σύμφωνα με το άρθρο 22 παρ. 1 του ν. 1650/1986, αν τα μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία του περιβάλλοντος έχουν ως αποτέλεσμα την ουσιώδη στέρηση χρήσεως της ιδιοκτησίας σε εκτός σχεδίου πόλεως περιοχές γεννάται για τη Διοίκηση υποχρέωση αποζημίωσης του ιδιοκτήτη του θιγόμενου ακινήτου.
Η αποζημίωση αυτή, δεν εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης, αλλά, αντίθετα, θεμελιώνεται ευθέως στην προαναφερθείσα διάταξη του ν. 1650/1986, ενώ είναι απολύτως αδιάφορο, εάν έχει περιληφθεί σχετική ρήτρα στην κανονιστική πράξη επιβολής των περιοριστικών όρων και απαγορεύσεων.
Κρίθηκε, επίσης, ότι η αίτηση του ιδιοκτήτη του θιγόμενου ακινήτου θα πρέπει, προκειμένου αυτός να αποζημιωθεί από τη Διοίκηση, να περιλαμβάνει: α) την κατά προορισμό χρήση του ακινήτου του, τη δυνατότητα εκμεταλλεύσεώς του που ίσχυε τόσο κατά το χρόνο κτήσεώς του όσο και κατά το χρόνο επιβολής των περιορισμών
β) την τυχόν προηγουμένως ρητώς εκφρασθείσα βούλησή του για εκμετάλλευση του ακινήτου αυτού καθ’ ορισμένο τρόπο
γ) την εν γένει συμπεριφορά της Διοίκησης και, συγκεκριμένα, την κατόπιν ενεργειών της δημιουργία εύλογης προσδοκίας στον ιδιοκτήτη ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί το ακίνητό του καθ’ ορισμένο τρόπο, καθώς και
δ) την εκτίμηση της αξίας του ακινήτου πριν και μετά την επιβολή των περιορισμών.
