Δεκτή έγινε από το Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση για την ακύρωση της σιωπηρής άρνησης της Διοίκησης να άρει μη συντελεσθείσα απαλλοτρίωση σε τμήμα ακινήτου. Πιο συγκεκριμένα, στην υπό κρίση περίπτωση, οι αιτούντες στράφηκαν κατά της σιωπηρής άρνησης αποχαρακτηρισμού ακινήτου ιδιοκτησίας τους ως ευρισκόμενου εντός οριογραμμής παραλίας. Είχε προηγηθεί, δηλαδή, της αιτήσεως ακυρώσεως, αίτηση προς τον Υπουργό Οικονομικών, αίτημα της οποίας ήταν η ανάκληση της κηρυχθείσας αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, με βασικό προβαλλόμενο λόγο το ότι είχε παρέλθει από την κήρυξή της διάστημα πλέον των 13 ετών, χωρίς ουδέποτε αυτή να συντελεστεί.
Πράγματι, όπως προκύπτει κι από την πάγια νομολογία του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που αφορούν στον καθορισμό ιδιωτικών ακινήτων ως ευρισκόμενων εντός παραλίας, εφόσον μετά την κήρυξή τους διατηρούνται, χωρίς να πραγματοποιείται η συντέλεσή τους σύμφωνα με τον νόμο επί μακρό χρονικό διάστημα, αποτελούν νομικό και οικονομικό βάρος της ιδιοκτησίας, το οποίο είναι αντίθετο προς την συνταγματική προστασία της. Ανακύπτει ,ως εκ τούτου, υποχρέωση της Διοίκησης να άρει την αναγκαστική απαλλοτρίωση, κάτι που εφαρμόστηκε και στην εν λόγω περίπτωση, με το Συμβούλιο της Επικρατείας να κρίνει ότι το διάστημα παρέλευσης των 13 ετών υπερβαίνει τα εύλογα όρια.
Με βάση τα ανωτέρω, ακυρώθηκε η σιωπηρή άρνηση του Υπουργού Οικονομικών να άρει απαλλοτρίωση σε τμήμα ακινήτου της ιδιοκτησίας των αιτούντων, καθώς αν κι αυτή είχε κηρυχθεί δυνάμει των διατάξεων του ν. 2971/2001, εντούτοις ουδέποτε συντελέσθηκε.
