Με την πρόσφατη υπ’ αριθμ. 978/2012 απόφασή του το Ε΄ Τμήμα του ΣτΕ δέχθηκε ότι οι όροι και περιορισμοί δόμησης στους παραδοσιακούς οικισμούς πρέπει να αποσκοπούν στη διατήρηση και την ανάδειξη της φυσιογνωμίας τους. Δεν επιτρέπεται δε να είναι δυσμενέστεροι για το περιβάλλον από τους όρους και τους περιορισμούς που ίσχυαν προηγουμένως. Για την ανέγερση, εξάλλου, κτίσματος σε τόπο, ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί ως αρχαιολογικός ή ιστορικός τόπος ή ως τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, που χρήζει ειδικής κρατικής προστασίας και αποτελεί ενιαίο μνημειακό σύνολο, όπως η Υδρα, καθώς και για οποιαδήποτε επέμβαση σε κτίσμα στο χώρο αυτό, απαιτείται άδεια της αρχαιολογικής υπηρεσίας. Κρίθηκε, περαιτέρω, ότι είναι δυνατόν να επιτραπεί στην Υδρα ανοικοδόμηση όχι μόνο οικοπέδων, επί των οποίων υπήρχαν κτίσματα κατά τη θέση σε ισχύ των περί μνημειακού χαρακτήρα διατάξεων, αλλά και οικοπέδων επί των οποίων αποδεικνύεται ότι υπήρξαν κτίσματα οποτεδήποτε. Τέλος, κρίθηκε ότι το καθεστώς που προυπήρχε στην Υδρα του ν. 3028/2002 δεν έχει επηρεασθεί από τις διατάξεις του και εξακολουθεί να ισχύει στο σύνολό του.
