Με την πρόσφατη , υπ’ αριθμ. 2355/2017 απόφασή της η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι τα διατάγματα, τα οποία εκδίδονται δυνάμει της παρ. 3 του άρθρου 4 του ν. 1515/1985 και έχουν ως σκοπό την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και, ιδίως, την οριοθέτηση, προστασία και αναβάθμιση των ορεινών όγκων της Αττικής, πρέπει, κατ’ αρχήν, να καταλαμβάνουν το σύνολο της οριοθετούμενης στη μελέτη των αρμοδίων επιστημόνων ως προστατευτέας εκτάσεως.
Περαιτέρω, έγινε δεκτό ότι τα συγκεκριμένα π.δ. δεν δύνανται να ορίζουν, εκτός αν συντρέχει λόγος δημοσίου συμφέροντος που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με κανέναν άλλο, νόμιμο τρόπο, νέες χρήσεις γης ή να καθιστούν επιτρεπτή την αύξηση των υφιστάμενων εγκαταστάσεων και δραστηριοτήτων, οι οποίες, ως εκ της φύσεως ή της θέσεώς τους, επιδρούν δυσμενώς στα ευπαθή οικοσυστήματα των ορεινών όγκων και οδηγούν σε ανατροπή της φυσικής τους ισορροπίας.
Κατ’ εξαίρεση, όπως κρίθηκε από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, είναι ανεκτή η διατήρηση των από μακρού χρόνου υφιστάμενων στους ορεινούς αυτούς όγκους εγκαταστάσεων και δραστηριοτήτων, εφόσον, όμως, πρόκειται για ήπιες χρήσεις, οι οποίες δεν επιδεινώνουν τη λειτουργία τους ως φυσικών οικοσυστημάτων.
Με το σκεπτικό αυτό, καθώς και για τον εξαιρετικά σημαντικό λόγο ότι εκδόθηκε κατά παράβαση της Οδηγίας 2001/42/ΕΚ , χωρίς, δηλαδή, την τήρηση της διαδικασίας προηγούμενης Στρατηγικής Περιβαλλοντικής Εκτίμησης (ΣΠΕ), ακυρώθηκε το π.δ. της 14.6.2011 με τίτλο “Καθορισμός μέτρων προστασίας της περιοχής του όρους Υμηττού και των Μητροπολιτικών Πάρκων Γουδή- Ιλισσίων”.
