Με την πρόσφατη υπ’ αριθ. 2222/2017 απόφαση του Ε΄τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, κρίθηκε ότι είναι επιτρεπτή η πρόσκαιρη χωροθέτηση λατομικών χώρων προορισμένων για την κάλυψη των αναγκών μεγάλης σημασίας τεχνικών έργων και, μάλιστα, πως η εν λόγω ανάπτυξη λατομικών δραστηριοτήτων είναι, υπό αυστηρές και συγκεκριμένες, προϋποθέσεις επιτρεπτή εντός δασών και δασικών εκτάσεων.
Συγκεκριμένα, κατά τα παγίως κριθέντα, από το συνδυασμό των άρθρων 24, 79 παρ. 8 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος προκύπτει πως είναι αναγκαίος ο ολοκληρωμένος και ορθολογικός χωροταξικός σχεδιασμός, ωστόσο μέχρι την ολοκλήρωσή του είναι ανεκτός και ο μερικός, χωρικός ή τομεακός χωροταξικός σχεδιασμός.
Επιπροσθέτως, κρίνεται ότι από την αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης απορρέει η επί μέρους υποχρέωση σχεδιασμού και προγραμματισμού για την εξόρυξη αδρανών υλικών, ώστε να εξασφαλίζεται τόσο η μείωση των δυσμενών για το περιβάλλον επιπτώσεων και ο σεβασμός της φέρουσας ικανότητας της περιοχής, όσο και η ορθολογική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Ως εκ τούτου, προβλέφθηκε νομοθετικώς η υποχρέωση καθορισμού λατομικών περιοχών σε κάθε νομό της Χώρας και η εκμετάλλευση λατομικών αδρανών υλικών στις περιοχές αυτές, ενώ μόνο κατ’ εξαίρεση προβλέφθηκε η ίδια δυνατότητα εκτός των λατομικών περιοχών.
Περαιτέρω, και όπως κρίθηκε με την προαναφερθείσα απόφαση, δεν προσκρούει σε καμία συνταγματική διάταξη η λειτουργία λατομικών χώρων, συναρτημένων με ιδιαίτερης σημασίας έργα και μόνο για τις ανάγκες αυτών κατά την διάρκεια της κατασκευής τους, και εκτός λατομικών περιοχών, αφού, μάλιστα, τα έργα αυτά, λόγω της σημασίας τους, έχουν αποτελέσει τα ίδια αντικείμενο χωροταξικού σχεδιασμού και έχουν σχεδιαστεί ενόψει και της νόμιμης δυνατότητας πορισμού των αναγκαίων προϊόντων λατομίας από πλησίον των έργων κατάλληλες τοποθεσίες.
Εξ’ άλλου, τα κριτήρια χωροθέτησης αυτών των ειδικών λατομικών χώρων συνιστούν κριτήρια χωροταξικής φύσης, που λαμβάνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλούνται οι μικρότερες δυνατές επιπτώσεις στο περιβάλλον, ενώ η νομιμότητα της λειτουργίας λατομικών χώρων αυτής της κατηγορίας, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση πρέπει να καλύπτονται από περιβαλλοντική αδειοδότηση, υπόκειται στον έλεγχο και την αιτιολογημένη κρίση της Διοίκησης.
Τέλος, έγινε δεκτό πως είναι συνταγματικά ανεκτή η μεταβολή της μορφής έκτασης με δασική βλάστηση για την εξόρυξη λατομικών ορυκτών, προκειμένου να ικανοποιηθούν ανάγκες, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να καλυφθούν με την χρησιμοποίηση εκτάσεων στερουμένων δασικής βλάστησης. Αυτό είναι επιτρεπτό, εάν και εφόσον κριθεί ότι η συγκεκριμένη ανάγκη έχει για την εθνική οικονομία ζωτική σημασία που υπερτερεί της διαφύλαξης της δασικής βλάστησης σε συγκεκριμένη έκταση.
Πρόκειται, δηλαδή, για μία διευρυμένη εφαρμογή της πάγιας νομολογιακής αρχής που εφαρμόζει το Δικαστήριο και αποκαλείται αρχή της στάθμισης.
